|
|
| |
|
|
Belgijski koń pociągowy uważany jest za potomka starego typu konia ardeńskiego, którego przodkami były ciężkie, zimnokrwiste konie zachodnioeuropejskie. Średniowieczne kroniki mówią o ciężkiej rasie konia belgijskiego, nazywanej koniem brabanckim lub flandryjskim. W tej epoce hodowla prowadzona była prymitywnymi metodami, tak że prawdziwe udoskonalenie belgijskiego konia pociagowego nastapiło dopiero w XIX w. Koń belgijski jest zwierzęciem dużym, silnym i zwartym, o 158-165 cm w kłębie, chociaż nie są wyjatkiem osobniki wyższe niż 170 cm. Głowa jest kwadratowa i w stosunku do tłowia niewielka, nieco ,,nijaka'', o poczciwym wyrazie. Szyja jest mocna, silnie łukowata, o wyraźnie zaznaczonym podłużnym grzebieniu. Grzbiet jest krótki, klatka piersiowa głęboka w popręgu, łopatki wyraźne i muskularne, zad masywny, rozłupany, zaokrąglony, ale wysoki. Ogon jest nisko osadzony o krótko przycinany, aby zaakcentować siłę zadu. Kończyny są mocne, stosunkowo krótkie z lekkimi szczotkami, kopyta średniej wielkości, kształtne. Maść od winnodereszowatej poprzez kasztanowatą, gniadą, do dzikich i szpakowatych, ale rzadko zdarzają się konie kare. Koń belgijski ma znakomity charakter. Krzyżowany był z innymi końmi zimnokrwistymi właśnie po to, aby poprawić ich charakter.
 |
| Dzisiaj stronę odwiedziło już 6 odwiedzający (6 wejścia) tutaj! |
|
|
|
|