|
|
| |
|
|
Zamieszkuje on przede wszystkim Mongolie, północno-wschodnie Chiny i Tybet. Jego wygląd, kościec i uzębienie ma wiele cech wspólnych z koniem Przewalskiego. Koń mongolski jest silny i wytrzymały. Istnieje wiele odmian lokalnych, różniących się od siebie, niektóre z nich uległy wpływowi innych ras. Najbardziej znane to: wuchumusin, hailar, sanyo, sanpei i ili. Koń mongolski jest dość niski, niekiedy bywa więc zaliczny do kuców, bo jego wysokość wynosi 129-145 cm, obwód klatki piersiowej około 150 cm, obwód nadpęcia prawie 17 cm. Głowa jest ciężka i dość szeroka, profil wypukły. Kłąb jest niski, klatka piersiowa głęboka, kłoda mocna, kończyny wyraźnie krótkie.
Często mają krótkie pobudzie. Zimą włos jest krótki i obfity, ogon i grzywa gęste, grzywka jest długa, ganasze silnie owłosione, a na pęcinach często widoczne są szczotki. Oczy są małe, uszy krótkie i spiczste. Kopyta okrągłe i bardzo twarde. Maści dzikie-myszte, szpakowate, skarogniade, kasztanowate, kare i gniade.
Koń mongolski jest koniem uniwersalnym, może służyć jako zwierzę łuczne lub wierzchowe, dostarcza także mleka i mięsa.
 |
| Dzisiaj stronę odwiedziło już 5 odwiedzający (5 wejścia) tutaj! |
|
|
|
|