Ten niezbyt ciężki koń zimnokrwisty, hodowany w Bretanii, jest potomkiem brzydkich, kosmatych, niezgrabnych koni, których część cech zachował. Bretończycy hodowali niegdyś konie wielu typów, np. kłusaki, konie typu wierzchowego-corlay i inne, wierlostronne konie zaprzęgowo-wierzchowe, które później dały początek bretońskim postierom i ciężkim koniom pociągowym. Kłusak obecnie całkowicie już wyginął, delikatniejszy corlay jest zagrożony wyginięciem. Pozostały już tylko znakomite bretońskie postiery i ciężkie konie początkowe, u których widoczny jest wpływ perszerona.
       Koń bretoński jest kępy, ma w kłębie 152-165 cm, kwadratową, ciężką, dużą głowę o prostym profilu, małych, nisko osadzonych uszachi dużych, rozwartych chrapach. Szyja jest wyraźnie krótka i silnie umięśniona, łukowata, z masywnym grzebieniem. Grzywa jest obfita i falista. W popręgu jest masywny, krótki, o kwadratowymkształcie. Kończyny są dość krótkie. Kopyta są duże, twarde i kształtne. Na mocnych kończynach mogą rosnąć szczotki. Okrywa włosowa jest bardzo gęsta i dość długa zimą, co pozwala koniowi bretońskiemu stawić czoła nipogodzie. Zwykle ogon bretona jest prawie całkowicie obcięty, podczas gdy u większości innych ciężkich ras jest tylko skrócony i odpowiednio uformowany. Typową maścią jest winnodereszowata albo ciemnodereszowata, kasztanowa lub gniada. Konie kare zdarzają się wyjątkowo, a białe odmiany nie są pożądane. Koń bretoński ma znakomity charakter i jest znacznie sprawniejszy niż można by przypuszczać po jego ciężkawym wyglądzie. Nadaje się szczególnie do prac rolniczych.